Artikel 13: het veelbesproken wetsvoorstel van de EU dat de gemoederen in de creatieve industrie al maanden bezig houdt. Maar wat houdt het artikel nou precies in? Wat wil de EU bereiken met de invoering van de nieuwe regelgeving? En nóg belangrijker, wat zullen de concrete gevolgen zijn voor de muziekindustrie?
Op het moment van schrijven is Artikel 13 net aangenomen in het Europees parlement en is het een officiële wet. Het invoeren van Artikel 13 leidt niet meteen tot veranderingen, aangezien het een zogenaamde ‘Directive’ is. Dit wil zeggen dat alle lidstaten zelf regelgeving moeten invoeren om te voldoen aan de eisen van de EU. En dit zal volgens velen grote gevolgen hebben voor de auteursrechtwetgeving.
NOS 3 over artikel 13Platforms aansprakelijk
De focus van de EU met het artikel ligt op het beter beschermen van auteursrechten op het internet. Onder de huidige regels zijn online platforms niet verantwoordelijk voor het schenden van auteursrechten. Zo hoeven sites als YouTube en Facebook ‘copyrighted content’ pas te verwijderen na klachten van de eigenaren van het auteursrecht. Hierin wil de EU verandering gaan aanbrengen. Met de nieuwe regelgeving moeten platforms aansprakelijk worden gesteld voor het schenden van de auteursrechten. Dit betekent dat de sites deze content zelf offline moeten halen of een eventuele boete moeten betalen. Dit zou moeten leiden tot meer rechten en inkomsten voor de originele creators van de content die online gedeeld wordt. Echter de tegenstanders van het artikel zijn bang dat dit zal leiden tot een gecensureerd internet, waar platforms door middel van automatische filters willen voorkomen dat er content op hun sites terecht komt die copyright schendt.
De stemming in het Europese parlement over artikel 13Impact op de muziekindustrie
Dus wat betekent artikel 13 nu precies voor de muziekindustrie en wat zijn de gevolgen voor artiesten? De grootste verandering ligt bij platforms zoals Facebook, Youtube en Twitter. Des te meer bezoekers gebruik maken van deze websites, des te meer inkomsten aan advertenties verdient worden. De gebruikers van deze platforms posten zelf de content, waardoor sites als Facebook zelf geen moeite, tijd en geld hoeven te steken in de opvulling van content voor de platforms. Vaak bevat deze content echter werk van iemand anders, zo bevat een video vaak achtergrondmuziek van een artiest. Vanwege de grote diversiteit aan content op deze platforms, maken veel mensen gebruik van deze sites. Hierdoor kan het zomaar voor komen dat het werk van een artiest viral gaat, zonder dat hier toestemming voor is gegeven. En de advertentie inkomsten? Die blijven ondertussen vrolijk binnenstromen bij de platforms.
Dit is exact waar de EU met Artikel 13 verandering in wil aanbrengen. Waar een artiest op dit moment zelf voor iedere auteursrechtenschending een klacht moet indienen, verplaatst Artikel 13 deze verantwoordelijkheid naar de platforms waarop de content geplaatst wordt. Dankzij de nieuwe wet ontvangen de rechtmatige eigenaren in de toekomst wel geld over de content waarin hun werk verwerkt is (met uitzondering van satire/parodies). Sterker nog, zonder toestemming mag de content niet eens gebruikt/verspreid worden. Gebeurt dit wel, dan krijgen de platforms waar de content op geplaatst is een boete. Kortom: met de invoering van Artikel 13 worden rechtmatige eigenaren van content eindelijk beloond voor het gebruik van hun werk.
Artikel 13 uitgelegd door Wired.ukPositief of negatief?
De wetswijziging klinkt als een positieve verbetering voor muzikanten, uitgevers, filmproducenten en makers van andere creatieve uitingen. Toch is het uitvoeren van deze wet makkelijker gezegd dan gedaan. Het is namelijk de vraag hoe online platforms alle geplaatste content gaat controleren. De meest gehoorde oplossing is een zogenaamd uploadfilter. Via een uploadfilter zal worden herkend wanneer iemand inhoud uploadt waarvan iemand anders de auteursrechten heeft. Deze inhoud zal dan niet worden toegestaan op het platform. Dit zou betekenen dat al het materiaal wat wordt gepost, compleet vrij moet zijn van auteursrechtschending. Grote internetbedrijven als Google hebben al aangegeven dat dit praktisch onmogelijk is.
Dit leidt tot het tweede nadeel van Artikel 13. Tegenstanders zijn bang dat de grenzen tussen wat wel- en niet toegestaan is onduidelijk worden. Zoals eerder gezegd zijn er verschillende uitzonderingen waaronder materiaal dat wel gebruikt mag worden. De vraag is echter of een filter deze uitzonderingen zal herkennen. Als het onduidelijk is of bepaalde inhoud wel of niet beschermd is, willen platforms het risico op problemen vermijden en zullen zij deze content weigeren. Zodoende zou volgens critici van Artikel 13 het ‘vrije internet’ verdwijnen.
Het moge dus duidelijk zijn dat de invoering van de gevreesde wetgeving het internet zal veranderen. Echter, hoe dit zal gebeuren en wat de exacte gevolgen zullen zijn blijft op het moment onduidelijk. Voorstanders zullen zeggen dat creators eindelijk beloond worden voor hun harde werk, terwijl tegenstanders zullen zeggen dat het einde van een vrij internet steeds dichterbij komt. Uiteindelijk zal de toekomst uitwijzen of Artikel 13 in staat is om voor gerechtigheid te zorgen voor de makers.
