Op donderdag ochtend had ik nog geen idee hoe mijn eerste Eurosonic Noorderslag ervaringen zouden gaan worden. Ik wist alleen dat mijn schema vol zat met drie dagen conferentie, 5 optredens in 24 uur, en dat ik er heel veel zin in had. Het komt namelijk niet vaak voor dat je door het hele land rijdt om praktisch de hele muziekindustrie van Nederland & Europa bij elkaar te hebben. ESNS is de plek om met mensen te netwerken, leren en gezien te worden!
De Oosterpoort
Gretig liep ik dan ook de eerste 2 dagen door de Oosterpoort om er eigenlijk achter te komen dat het toch erg vreemd is als artiest om hier te zijn overdag. De gangen en zalen zijn overspoeld met mensen die vooral achter de schermen werken in de muziekindustrie en ze zijn druk, erg druk. Het is goed om te weten dat enorm veel mensen van te voren afspraken maken om te gaan zitten tijdens ESNS, iets wat ik niet heb gedaan en een goede les is voor volgend jaar. Als artiest vergeet je soms hoeveel aspecten er komen kijken bij “de muziekindustrie” als geheel. Panels over horeca, over terrorisme-bestrijding op festivals, over subsidies en over ticketverkoopsystemen, te veel onderwerpen die te ver van mij af staan, dingen die ik liever over laat aan mijn manager (die overigens de meeste panels wél razend enthousiast volgde, en met heel veel mensen heeft staan kletsen waarvan ik achteraf moest vragen waar ze van waren).
Met mijn persoonlijke toegangskaart waar je alle panels en optredens mee kan bijwonen
De eerste optredens
Als de avond aanbreekt komen alle artiesten uit hun schuilplekken en wordt elke winkel, restaurant, bar of zaal omgetoverd in een poppodium. Waar je ook loopt in de stad, overal komt live muziek vandaan. Terwijl ik door de stad liep en me herinnerde dat ik niet te laat op kon blijven, ik zou immers een ontbijt optreden doen in het hotel, kon ik het toch niet laten om zo veel mogelijk uit de dag te halen. Een uurtje borrelen met de mannen van Dutch Pop, onderweg op straat per ongeluk Erroll Anthonie tegen komen en even spreken, een half uurtje buurten bij het feest van het label V2, en als laatste tóch nog even snel naar binnen bij de pop-up bar van Welcome to the Village, waar de Britse The Marsicans spelen. Ze gingen als een malle, en ik kreeg meer zin om mijn optredens te gaan doen de volgende dag. Daar kom ik toevallig mijn plugger Kevin Bouwens tegen, die staat te kletsen met de programmeur van het festival. Als hij me vertelt dat hij nog een extra optreden voor me heeft geregeld op de Vismarkt op zaterdag middag, weet ik zeker dat het toch echt tijd is om naar bed te gaan. Er zijn héél veel kansen op een groots evenement als dit, maar als je van plan bent 6 keer op te treden in 2 dagen, dan moet je onthouden dat je niet alles tegelijk kan, en ook je rust moet nemen.
Optreden bij het ontbijt in een hotel is misschien wel het meest vreemde/spannende wat ik heb gedaan. Als ik naar mezelf kijk hoef ik ook niet perse een rockende gozer met een gitaar naast mijn croissantje. Ondanks mijn besluit om het de volgende ochtend rustig aan te pakken werd het toch niet door iedereen gewaardeerd, you can’t please them all! De kans om te spelen op de plek waar een paar honderd bezoekers van het festival hun kopje koffie en croissantje komen eten kan je echter niet afslaan, al lagen de meeste mensen nog rustig in hun bed, bij te komen van de vorige avond. Terwijl ik verstandig op tijd naar bed ging zijn de meeste mensen nog tot in de kleine uurtje opgebleven om nieuwe bands te ontdekken en deals te sluiten. Het hele festival seizoen van 2017 wordt op ESNS volgeboekt. Menno Visser van 3voor12 was wel al wakker, druk bezig met verslagen typen. Tijdens mijn optreden luisterde hij echter aandachtig door zijn werk heen, en achteraf maakten we een praatje en gaf hij mij adviezen en een bescheiden compliment.
Voorbereiden op solo optreden in het hotel
Netwerken
De vrijdag breng ik wederom door op de conferentie in de Oosterpoort. Ik klets wat met Ruud Visser van Gebr de Nobel, kom Martijn Mannak tegen in de hal, en maak een praatje met Mars Mertens en Marco Roelofs. Tussendoor bezoek ik ook nog een paar panels over talentontwikkeling en A+R. In de avond staan er 3 shows gepland; we beginnen helemaal stekkerloos in “De Kast” zonder drums en bas met zijn 4en. Als er 2 dames binnenkomen om enkel naar het toilet te gaan probeer ik ze over te halen te blijven. Meer mensen komen binnen. Het gevolg is een klein intiem concertje waarbij iedereen, inclusief de twee dames, tot het eind blijft.
Na dat optreden moeten we opschieten om op tijd bij “We Rock The Cradle” te zijn, tussen de optredens in zit maar een klein halfuurtje. We moeten even sprinten en vooral Quintijn is niet blij dat hij juist vandaag zijn basgitaar in een zware koffer heeft gestopt, maar al snel zien we de borden van “Pinguin Radio” al en gaan we naar binnen. Wat daarna komt is een achtbaanrit van een optreden. Een bomvolle ruimte met super-enthousiaste mensen, die zelfs buiten met draadloze koptelefoons meeluisteren terwijl ze tegen het glas staan aangeplakt. En wij die onze lol niet op kunnen en spelen alsof het ons laatste optreden ooit zou zijn. Ik heb het niet liever dan dit, publiek dat je opzweept en de bandleden om me heen die precies begrijpen wat we muzikaal aan het doen zijn!
Optreden bij We Rock The Cradle
Toetersonic
Ik heb even de tijd om bij te komen voor het laatste optreden, wat fijn is, want dat zou de grote klapper moeten zijn van de avond voor ons: “Toetersonic”. We bouwen op in het hoekje van het café en zijn nog vol energie van de vorige 2 optredens. Wanneer we beginnen is het wel al snel duidelijk dat het publiek hier andere muziek gewend is dan dat wij spelen, er is minder aandacht voor ons. Voor mij persoonlijk is dat soms wel lastig omdat ik erg veel heb aan energie vanuit het publiek, gelukkig komt er richting het eind meer energie onze kant op. Ook is onze plugger Kevin Bouwens komen kijken. Hij blijft het hele optreden. Dat is tijdens ESNS best een unicum, omdat er zó vreselijk veel bands optreden dat de meeste mensen enkel flitsbezoeken brengen en maar 10 minuten per band blijven.
Een volle vrijdag vol live muziek mogen we afsluiten bij Toetersonic
Lastige afweging
De volgende ochtend wanneer ik mijn ogen open doe merk ik dat er iets niet lekker zit. De dag ervoor was ik ‘s middags al niet lekker maar nu is dan toch echt ook de stem weg. Ik besluit na uren wikken en wegen het 2e ontbijt-optreden niet te doen om mijzelf te sparen voor het laatste optreden op de Vismarkt. Iets waar ik een enorme hekel aan heb, optredens afzeggen, en dit is dan ook pas de 2e ooit waar dat mee gebeurt. De dames van de receptie bij het hotel begrijpen mijn keuze en steunen mij daarin volledig. Ook in deze ontbijtzaal zit slechts een enkeling aan een tafeltje, de rest ligt nog op bed.
Dat de hectische dag vol optredens niet voor niets is geweest wordt echter direct bewezen als ik aan kom op de Oosterpoort die laatste ochtend. Ik loop bij de garderobe Ewout van der Linden (Music Motion) tegen het lijf en hij geeft aan dat ons optreden bij Rock the Cradle het hoogtepunt van zijn avond was, terwijl hij eerder nog niet van ons had gehoord. Ook onze plugger laat weten dat een collega van hem vertelde over de zanger die vrijdag optrad tijdens zijn ontbijtje, en dat hij erg onder de indruk was, en meer wilde horen. Kevin laat me weten dat onze single is uitgewisseld, en dat de collega plugger hem zeker gaat luisteren. Of het wat oplevert weet je nooit, maar voor niets is ons drukke schema in ieder geval niet geweest.
Leuk om Laura v/d Vet van Bibelot weer te spreken
De zaterdag op de conferentie is qua invulling iets meer gericht op de artiest, het geeft met energie om artiesten in panels te zien die vertellen over hun ervaringen, hoe zij het doen en in welke valkuilen ze zijn gevallen. En misschien nog wel belangrijker hoe ze er weer uit zijn gekropen. Ik vind ook alleen maar goed om van elkaar te leren, ik zie andere artiesten dan ook niet als concurrenten, we blijven elkaar namelijk inspireren, helpen om samen verder te komen. Met name het songwriters panel met Jack $hirak, Jorrit Kleijnen, Léon Paul Palmen, Tessa Rose Jackson en Torre Florim is heel interessant en bevestigd dat ik niet de enige ben die worstelt met de balans tussen commercie en kunst, en de balans tussen maken wat het publiek wil horen (of de radio wil draaien) en wat ik zelf wil maken en vertellen.
Een prachtige afsluiting op de Vismarkt
Na het panel moet ik direct door naar mijn laatste optreden in Groningen. Op zo’n moment, terwijl ik door Groningen loop op weg naar een optreden waar misschien wel belangrijke mensen kijken en luisteren, en ik niet op mijn best ben, gaat er van alles door mijn hoofd: “Is de stem er goed genoeg, ben ik fit genoeg, was het niet beter om minder optredens te plannen?”. Maar als ik eenmaal begin op de Vismarkt, in een klein doorzichtig containertje merk ik dat ik er lol in heb. Mensen blijven staan ook al is het koud en klappen enthousiast (al hoor ik daar niets van binnen in mijn zeecontainer). Bij het laatste nummer kan ik daar dan ook niet meer tegen en storm ik naar buiten de kou in. Daar sta ik dan midden in Groningen te spelen met een dikke halve cirkel van mensen om me heen die met me mee zingen, beter had ik Eurosonic Noorderslag 2017 niet kunnen afsluiten!
Een week later blijkt dat mijn optreden op de Vismarkt is gefilmd voor de officiële aftermovie van Eurosonic Noorderslag. Ik had wel camera’s gezien, maar wist niet voor wie ze filmden. Ik ging uit van een lokale omroep, dat mijn gezicht nu door honderden mensen gedeeld wordt op social media door allemaal belangrijke mensen is toch wel heel gaaf. Bijna niemand weet misschien dat ik het ben, maar voor mij en de mensen die ons wel kennen bevestigd het wel mooi dat ik aanwezig was. En hoe!
Te zien op 00:24 in de officiële aftermovieVolgend jaar hoop ik met de hele band weer op te treden in Groningen, als onderdeel van het officiële programma. Dan maak ik van te voren afspraken met de mensen die ik écht perse wil spreken, maar laat ik het bezoeken van panels en het maken van deals grotendeels over aan de managers en boekers en label bazen. Natuurlijk ga ik aanwezig zijn, en mensen ontmoeten, en bands ontdekken, maar ik ga minder hard proberen om alles eruit te halen in zo’n korte tijd. Het afgelopen jaar ben ik heel veel bezig geweest met de zakelijke kant van mijn muzikale onderneming. Absoluut niet onbelangrijk, en het heeft ook zeker zijn vruchten afgeworpen, maar het aankomende jaar ga ik terug naar waar het allemaal mee begon: muziek schrijven en maken.
Op naar Engeland
En als je dacht dat ik nu even wat pauze kon nemen na dit avontuur dan heb je het mis. Zondag ochtend stond ik niet geheel fris en fruitig op Eindhoven Airport om op weg te gaan naar mijn eerste optreden ooit op Engelse bodem. Marc Oliver heeft me uitgenodigd om te komen spelen bij “Held At Hucks”. Hucks blijkt een piepklein superleuk koffiehuisje te zijn in Walthamstow, London. Omdat ik rechtstreeks vanaf het vliegveld kom, heb ik wat uurtjes om even lekker te zitten en wat te drinken tot iedereen binnenkomt en de middag begint. Ik bijt na een introductie en twee liedjes van Marc zelf, de spits af en begin zo mijn eerste optreden ooit in Engeland.
Mijn eerste optreden op Engelse bodem in dit leuke tentje Hucks, de rest van de foto's kan je vinden op mijn Instagram
De stem is nog steeds niet daar waar ik zou willen dat hij is maar ik zet door, het publiek word enthousiast en ik word beloond met luid applaus. Hoewel het een kleine ruimte is staat het helemaal vol. Mijn verwachtingen zijn overtroffen. Ik ben me maar al te bewust dat, hoewel ik in Nederland met mijn band bij Radio 2 en Paradiso mag spelen, ik in Londen natuurlijk gewoon een nobody ben, en weer vanaf het begin moet beginnen. MIRI en Trevor Kaneswaran zijn na mij en ik geniet. Ik vind het super om te zien en te horen wat voor soort artiesten hier in London zijn en wat ze bereikt hebben, en alle 3 de “Local artists” zijn verschillend maar toch merk ik een bepaalde sound op die London met zich meebrengt. Ik kan niet anders zeggen dat ik me erdoor heb laten inspireren en ik kan niet wachten weer nieuwe muziek te schrijven met deze nieuw gevonden inspiratie!
Wat een leerzame week
Touren in het buitenland wordt enorm geromantiseerd. Bands staan te springen om te kunnen zeggen dat zij de grens over zijn geweest. Maar ik realiseer me al snel dat doorbreken in een ander land een heel ander verhaal is, en dat succes hier in Nederland totaal geen garantie biedt voor succes ‘overseas’. Er stonden eigenlijk nog wat open mics op mijn planning, in The Spice of Life in Soho, en bij The Redrock Jam in Dublin Castle in Camden, maar ik besluit dat het mooi is geweest. Na mijn Eurosonic Noorderslag avontuur gevolgd door de reis naar Londen ben ik op. Ik besluit mijn twee dagen in Londen te gebruiken om vrienden te ontmoeten, de sfeer van de stad te proeven, en vooral even niet te hard te werken. Want dat is wel hoe ik muziek het afgelopen jaar heb ervaren: als heel hard werken. Ik vind het heerlijk en geweldig en nog steeds het leukste wat er is, maar ik heb wel geleerd dat succes niet vanzelf komt. Mijn band is mijn bedrijf, en dat neem ik heel serieus. Maar dat betekent ook dat ik tijdens mijn vakantie in Londen ook echt even vakantie moet vieren. Ik weet immers dat ik de dag dat ik terug kom weer aan de slag moet. Netwerken, nieuwe markten ontdekken, repeteren, albums uitbrengen, social media bijwerken en verslagen schrijven voor Gigstarter, het hoort er allemaal bij, maar rust nemen en vakantie vieren is dus ook heel belangrijk.
